Ponieważ Bóg żyje w wieczności, nie ma On przeszłości ani przyszłości. Napotykane w Biblii słowa -określniki czasu nie odnoszą się do Jego czasu, lecz do naszego. Gdy cztery postacie w dzień i w noc śpiewały przed Jego tronem „Święty, Święty, Święty jest Pan, Bóg Wszechmogący, który był i który jest, i który ma przyjść”. - utożsamiały one Boga z biegiem stworzonego życia, znającego trzy czasy. Takie podejście jest słuszne i usprawiedliwione, gdyż Bóg chciał, aby Go w ten sposób widziano. Lecz ponieważ Bóg nie jest istotą stworzoną, nie podlega On wpływom następujących po sobie zmian, zwanych przez nas czasem.
Bóg zamieszkuje w wieczności, podczas gdy czas zamieszkuje w Bogu. Bóg już przeżył wszystkie nasze jutra, tak jak przeżył wszystkie nasze wczoraj. Może przykład proponowany przez C.S. Lewis’a będzie tutaj pomocny. Wyobraźmy sobie nieskończenie długą kartkę papieru. Będzie ona symbolizować wieczność. Zaznaczmy na niej króciutki odcinek przedstawiający czas. Jak linia zaczyna się i kończy w nieskończoności, tak czas zaczyna się w Bogu i kończy się w Nim.
To, że Bóg pojawia się na początku czasu, nie jest trudne do zrozumienia. Lecz to, że pojawia się na początku i końcu jednocześnie, niełatwo jest pojąć. A mimo to jest to prawdziwe. My znamy czas jako następstwo zdarzeń. W ten sposób odbieramy następujące po sobie zmiany we wszechświecie. Nie występują one wszystkie naraz, lecz stopniowo, jedna po drugiej, i to tworzy ów stosunek wyrażany przez ,.po” i „przed”, stanowiący naszą koncepcję czasu. Czekamy nim słońce przejdzie ze wschodu na zachód, lub nim wskazówka zegara zatoczy na cyferblacie koło. Lecz Boga nic nie skłania do czekania. Dla Niego wszystko, co ma się stać, już się stało. Oto dlaczego Bóg może powiedzieć: „Ja jestem Bogiem i nie ma takiego jak Ja, Ja od początku zwiastowałem to, co będzie, i z dawna to, co jeszcze się nie stało”. (Izajasz 46:9,10)
A.W. Tozer z książki „Poznanie Świętego”
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz